“Con Thatcher Liverpool era talvez a única cidade que eu conhecía na que os nenos saían á rúa para morder ós cans. Aquilo era duro e nós fomos a única boa noticia que tina esta xente. Eles foron comidos, masticados e cuspidos. Sobrantes, obreiros.”
Michael Robinson
“Nunca me movín por dinheiro. Xogaría sen cobrar nada. Pagaría por xogar en Wembley.«
Eric Cantona
“As clases oprimidas cando elaboran as súas propias manifestacións culturais, estas son descartadas polos sectores dominantes da burguesía. É dicir que non se lhes reconhece o status de intelectuais, artistas, cultos, etc.”
Ulises Pastor Barreiro
«Xogamos como nunca, perdemos como sempre»
Alfredo Di Stéfano

Lembraba Michel Robinson –nunha moi recomendable entrevista para Público co compañeiro Eduardo Ortega– as súas primeiras impresións tras aterrar coa súa mulher en Liverpool para fichar polo equipo dos seus sonhos e lograr dese modo vestir ó fin unha camiseta con historia, historia deportiva sen dúbida, pero tamén historia social e cultural. Naquela época non tan afastada, o fútbol era moito máis que vinte e dous tíos, unha pelota e milhóns de euros tras cada contrato publicitario alcanzado. En Reino Unido corrían os tempos da «Dama de Ferro», o thatcherismo, lograra vencer paulatinamente a resistencia do orgulhoso e histórico sindicalismo británico e a privatización de empresas estatais, servizos públicos e os medios de axuda social, comezaban a transformar radicalmente as ilhas ó mesmo tempo que a influencia do neoliberalismo iniciaba a súa expansión por medio mundo da man dun Imperio, un Papa e numerosas ditaduras profundamente anticomunistas.
O ex judador dos «Reds» e do Club Atlético Osasuna, lembraba nesa entrevista a realidade dun país e unha cidade duramente golpeadas polo lucro rápido, a desigualdade e a amoralidade dunha nova forma de ver a economía, na que os valores de equipo, o amor ás cores ou todo aquilo que non tivese relación directa coa competencia descarnada e a vitoria custe o que custe, non tinha xa cabida nesa nova normalidade imposta a golpe de porra e normas xurídicas ruinosas para o conxunto da sociedade. No Liverpool de Robinson, a cidade que decidiu desafiar a Margaret Thatcher utilizando os seus orzamentos sociais e confiando en ser demasiado grande como para que a puidesen deixar caer, os nenos reconhecían ós futbolistas polo luxo das cadeas de ouro asomando do pescozo das súas camisas e na rúa a camaradería e quizais unha velha pelota coa que esquecer a fame, suponhían o único entretemento para unha cidade en bancarrota.
Por un instante, noventa minutos apenas, quixen sentirme parte dunha clase social, unha inchada local ou calquera outra cousa que non fose un porco esperando inconscientemente a próxima quenda no matadoiro
Non quedaba xa nada da velha atmosfera das fábricas, os coros dos mineiros, a sede insaciábel dun obreiro un venres noite nunha taberna inglesa tras rematar a súa quenda e o caminho firme e orgulhoso das fins de semana alternas a Anfield. Quizais durante aqueles anos, se un lograba pechar durante un instante os olhos con suficiente convicción, se realmente confiaba en lograr alcanzalo, aínda que fose durante noventa minutos, os primeiros acordes de You’llnever walk alone e a saída ó campo dos xogadores do Liverpool, coma se de auténticos gladiadores tratásese, aínda podían transportarte a outra realidade. A tempos melhores. Por un momento, un podía sentirse parte de algo que o superaba como individuo e no que existían aínda opcións de vitoria.
Para un rapaz criado nun hotel de Blackpool, entre mineiros de Yorkshire, Gales e Escocia ós que realmente chegou a admirar, o peso dunha camiseta como a dos «Reds» no medio de todo aquilo, tivo que entranhar unha responsabilidade realmente pouco envexábel. Non me entendan mal, son plenamente consciente de que para moitas persoas chegar a converterse nun futbolista profesional supón un deses sonhos que moi poucos tenhen a fortuna de chegar a gozar nas súas vidas. Unha graza do destino á que se ademais lhe sumamos a posibilidade de vestir unha das camisetas máis laureadas da historia do deporte e ó mesmo tempo pertencente ó equipo dos teus sonhos, sen dúbida fan de Michel Robinson un home realmente afortunado. Pero naqueles tempos, por normal xeral un futbolista non era unha rock star- movie star. Un futbolista en Anfield, pero tamén ó pisar as rúas do Liverpool de Margaret Tatcher, era un gladiador, a última esperanza de vitoria dunha cidade e unha clase social á que lhe arrebataban todo, e que xa só podía confiar en que ó reamatar os noventa minutos, o seu equipo lograse perforar máis veces a portería do equipo rival das que o seu propio porteiro tivera que recolher a pelota da súa rede.
Para os netos da Revolución Industrial, para aqueles que viron como se pechaban as concas mineiras, os negocios vinculados a elas e ós poucos comezaban a aterrar nos seus barrios e nos seus pubs nenos elegantes con traxes insultantemente valiosos, os seus excluíntes «bos modais» á hora de pedir unha maldita pinta e ostentosos gustos por deportes tan absurdos como o polo ou o golf, a única esperanza de vitoria, o único motivo para non volverse tolo e voarse os miolos ou voarlhos a algún fodido «bobbie», eran eses minutos previos ó asubío inicial mentres entoando o You’ll never walk alone cunha cervexa na súa man e abrazado ós seus camaradas, esquecía a realidade e lograba unha vez máis sentirse parte de algo grande. Non é de estranhar que conversando con Eduardo Ortega, Robinson reconhecese o peso daquela camiseta cada vez que saía ás súas costas en Anfield. Consigo levaba as súas orixes, os seus valores, os seus sonhos e a toda unha cidade e unha clase social que dependía del e das súas cores para lograr saborear unha mínima vitoria no seu día a día.
Os Gil, Lopera, Lendoiro ou Ruíz Mateos, deron paso a Enrique Cerezo, Florentino Perez ou os primeiros xeques do fútbol espanhol, case do mesmo xeito que o Thatcherismo daba paso á “Terceira Vía” de Tony Blair, o Trío dos Azores ou o populismo máis desatado do Brexit
Con todo, hei de admitir que o meu recordo de Michel Robinson é moi posterior a todo aquilo e debúxase naquel xa clásico “¡Este no mete un gol ni al arco iris!!” cada vez que errábamos unha ocasión clara no inesquecíbel PC Fútbol de Dinamic Multimedia. Unha empresa espanhola, desarrolhadora e publicadora de videoxogos que logrou durante uns valiosos anos manter a todos os afeccionados ó fútbol pendentes dos quioscos de prensa para facerse coa última versión dun dos primeiros videoxogos que nos permitían meternos na pel non xa dos futbolistas, senón na dos homes de negocio do fútbol. Clausulas, salarios, primas, márketing e mesmo o cátering dos nosos equipos favoritos resultaban xa entón vitais no noso día a día para lograr o tan estranhado ascenso ou proclamarnos campións de Europa. Fose como fose, a clave pasara a ser o dinheiro co que atraer ós primeiros galácticos ós nosos equipos de toda a vida.
Ós poucos os Gil, Lopera, Lendoiro ou Ruíz Mateos, deron paso a Enrique Cerezo, Florentino Perez ou os primeiros xeques do fútbol espanhol, case do mesmo xeito que o Thatcherismo daba paso á “Terceira Vía” de Tony Blair, o Trío dos Azores ou o populismo máis desatado do Brexit e a súa actual versión euxenésica representada por Boris Johnson, Bolsonaro ou Donald Trump. Dinamic Multimedia reamataría descoidando o desenvolvemento das súas sagas máis populares, PC Fútbol e PC Basket, para centrar gran parte da súa actividade na creación de portais da internet no seu momento cume, o que tras o estalido da Burbulha das punto com levaría á empresa a crebar de forma estrepitosa significando o punto final de Dinamic Multimedia.
A única esperanza de vitoria, o único motivo para non volverse tolo e voarse os miolos ou voarlhos a algún fodido «bobbie», eran eses minutos previos ó asubío inicial mentres entoando o You’ll never walk alone cunha cervexa na súa man e abrazado ós seus camaradas, esquecía a realidade
A marcha de moitos responsábeis da alma orixinal do proxecto, as comprometidas decisións empresariais e pouco centradas na calidade do produto ou no interese dos afeccionados ó fútbol de Gómez-Centurión –un conhecido xornalista, fundador de Hobby-Press, empresa que foi vendida á alemá Axel Springer en 1998 por unha forte suma de cartos– ou os elevados custos das licenzas oficiais das ligas de fútbol, convertidas xa nun lucrativo negocio, reamataron definitivamente cun xogo que na súa época dourada, logrou superar as 350.000 copias vendidas. Pero o que é máis importante, reamataron cos finos e irónicos comentarios daquel velho dianho vermelho que cada tempada acompanhábanos durante as nosas horas de xogo para lembrarnos que lonxe do negocio, o fútbol debía ser de seareiros para seareiros.
Co tempo chegarían outras historias, grandes momentos do noso deporte narrados co inesquecíbel acento de Michael e mil e unha alegrías e decepcións máis ou menos abundantes nunha ou outra medida segundo as cores e a capacidade para seguir emocionándose co chamado deporte rei que conserve cada un. Pero hoxe, un primeiro de maio tras a morte da voz deportiva da minha infancia, simplesmente quixen escapar un pouco con este artigo desa derrota continua que supón pertencer á clase obreira en tempos de socialiberalismo ou de neoliberalismo 2.0. Quixen por un momento pechar forte os olhos e cos primeiros acordes de You’ll never walk alone, sentirme por unha vez parte de algo, sentir que aínda queda esperanza nesta nova normalidade na que esa opresiva sensación no peito do avance tecnolóxico e as implicacións do final dunha era para a clase obreira… Apenas nos deixan respirar. Por un instante, noventa minutos apenas, quixen sentirme parte dunha clase social, unha inchada local ou calquera outra cousa que non fose un porco esperando inconscientemente a próxima quenda no matadoiro.