“Os novos medios para o control non foron creados por nós, senón polo capitalismo na súa etapa militar-imperialista”.
Lenin
“A propaganda nunha democracia é similar a coerción nun estado totalitario”.
Noam Chomsky
Tras observar miles de millones das arcas públicas occidentais destinadas a tanques Leopard, Abrams e sistemas de mísiles antiaéreos Patriot, hoxe convertidos en dispendiosa chatarra fumeante sobre o solo ucraíno, semella que incluso a ata agora afinada máquina de propaganda occidental comeza a ver como se debilitan as súas pernas, atrapadas xocosamente na realidade material da rasputitsa de mentiras, manipulacións e abundantes delirios que eles mesmos axudaron a construír durante todo este conflito.
E é que máis dunha semana despois de que por fin se lanzase o anunciado e reanunciado contraataque ucraíno, imperiosamente preparado desde hai meses por un réxime de Kiev desexoso de mostrar avances ante os seus amos da OTAN, ata o momento a única certeza é que, a pesar dos intensos combates e das ultraxantes perdas humanas do exército ucraíno e dos denodados esforzados dos mercenarios da pluma occidentais por mostrar algún rescoldo de vitoria ou esperanza de cara ao futuro da súa campaña militar, a realidade sobre o terreo dita que Rusia segue resistindo e marcando o ritmo da guerra, tal e como fixo desde o inicio da denominada Operación Especial Rusa.
Hoxe en día, o rastro que podemos atopar das grandilocuentes crónicas que enxalzaban a valentía dos soldados ucraínos, trazando unha sociedade en armas ou poñendo o foco mediático sobre supostos fantasmas de Kiev, é xa moi escaso. E incluso dilúese entre as nosas mans o material que antes abundaba, apuntando ás tropas rusas como soldados parvos e escasamente motivados, dispostos a abandonar o seu equipamento militar e o destino xeopolítico do seu país á mínima oportunidade de desertar á liña de civilización supostamente marcada por Coca-Cola, Pornhub e McDonald’s.
Nin os esperados F-16, nin ningún outro factor militar sobre o terreo, poderán evitar que a curto prazo a sorte do réxime monicreque de Kiev ase atope resolta ante o brillante desempeño militar e diplomático de Moscova, que non só conseguiu minguar gravemente as capacidades militares ucraínas, senón que á súa vez logrou socavar os cimentos do imperialismo estadounidense, ata límites insospeitados poucos anos antes. A desdolarización do mundo parece camiñar firmemente da man coa construción dunha nova orde multipolar, no que as relacións de fraternidade e respecto mutuo, constrúense sobre os restos bambeantes das agresións militares, as sancións e os desprezos occidentais á soberanía de decenas de países, que hoxe constitúen firme e orgullosamente o eixo da resistencia fronte ao imperialismo, o racismo e a barbarie da xungla capitalista occidental.
Tampouco as descontroladas riadas de tinta, propias da mesquiña e asalariada maquinaria de propaganda occidental, parecen hoxe lograr ocultar a debilidade do Imperio. Ante a firme realidade material da incapacidade militar da OTAN, fronte apenas unha minúscula porción do exército ruso, e aflixida e sorprendida pola cada vez máis habitual rebeldía dos líderes africanos, latinoamericanos ou árabes, hoxe as fantasías otanistas parecen comezar a decatarse de que os seus encadeados comunicados de guerra, transformados en suposto xornalismo independente e neutral por arte da censura e o cinismo, apenas valen nada sobre o terreo. Os titulares do País, The Daily Telegraph, The New York Times ou Tagesspiegel carecen de valor real no campo de batalla. O relato móstrase incapaz de vender por si só a un inimigo decidido a poñer límites ao idealismo etnocida da OTAN.
E é neste punto, plenamente consciente da profunda debilidade do constructo de embustes e mentiras occidentais que pretenderon marcar o signo mediático desta guerra, que o líder ruso, Vladímir Putin, decidiu revelar –durante a súa reunión en San Petersburgo cunha delegación africana que precisamente pretende abordar unha iniciativa de paz en Ucraína– un interesante documento asinado conxuntamente co réxime golpista ucraíno. No devandito documento, a Federación Rusa alcanzaría un principio de acordo na primavera de 2022, polo que as tropas rusas abandonarían Kiev nos compases iniciais desta guerra, unicamente baixo o compromiso ucraíno de poñer fin ao conflito baixo a supervisión de Reino Unido, China, Rusia, Estados Unidos, Francia e Turquía. Acordo que finalmente sería boicoteado polos gobernos occidentais, tal e como previamente dilapidarían os acordos de Minsk, dispostos a armar e utilizar como carne de canón ao pobo ucraíno na súa decidida agresión sobre Rusia. Con esta nova información, oportunamente filtrada, tras un novo e poida que definitivo pau militar para Ucraína, a ata o de agora firme coartada para soster a rusofobia e a maquinaria bélica occidental a pleno rendemento, parece decaer ante os nosos ollos.
A pesar de iso, mentres nestes momentos intensos combates teñen lugar en Zaporiyia, debuxando quizais o signo definitivo desta guerra, os modernos predicadores da barbarie e a sen razón da burguesía occidental, hoxe denominados xornalistas, seguirán cada vez con menor entusiasmo e enerxía debuxando ilusións baseadas na voadura da presa de Kajovka ou calquera outro transitorio embuste, tal e como antes fixeron co Nord Stream ou o teatro de Mariúpol.
É, por tanto, urxente que nós, cidadáns ocultos e subxugados baixo este muro de aceiro de propaganda e censura inusitada, debemos preguntarnos sen máis demora polo actual papel da nosa prensa nesa picadora de carne na que converteron a unha parte do territorio europeo. Debemos enfrontar e esixir ás nosas representantes políticos que o papel da prensa deixe de ser unicamente o dunha correa de transmisión da propaganda de guerra dos nosos gobernos. Non podemos seguir soportando que a tinta dos seus diarios se sustente no sangue de cidadáns levados á liña de fronte pola covardía e a cegueira das nosas burguesías. Hoxe urxe rescatar ao xornalismo da dependencia e submisión ante o capitalista na que agora mesmo se desenvolve e retomar a pluma para o proletariado, conscientes como somos da debilidade do dono da imprenta e dos duros golpes propiciados polo exército ruso aos seus continuados enganos. Tarde ou cedo, a realidade impoñerase ao relato. Tan só de nós depende aproveitar a breve disociación da industria da comunicación occidental e procurar dotarnos das ferramentas adecuadas para acelerar este proceso.