“Para resolver o que se denominaba «a cuestión xudía» , o movemento sionista pretendeu desde finais do século XIX crear en Palestina un Estado se non totalmente homoxéneo, polo menos cunha esmagadora maioría xudía. Unha vez que o movemento sionista logrou establecer unha primeira base en Palestina tras a proclamación por Gran Bretaña da declaración de Balfour, o principal obstáculo para a materialización do seu obxectivo era a poboación árabe indíxena, xa que antes da colonización sionista Palestina era abrumadoramente musulmá e cristiá, e en todo caso árabe, non xudía”
Norman G. Finkelstein, Imaxe e realidade do conflito palestino-israelí
Palestina nunca foi un deserto deshabitado, nin unha terra sen pobo ou un espazo baleiro no mapamundi á espera do seu próximo conquistador. A historia de Palestina, non comeza coa colonización xudía, nin existe unha disputa polo territorio máis aló da resistencia árabe á ocupación sionista. Tan só afastándonos firmemente das falacias da propaganda e a basta manipulación da historia, levada a cabo con total impunidade durante as últimas décadas polos grupos de presión sionistas, lograremos entender a situación de Palestina como o que realmente é: o intento de colonización e desprazamento forzado da poboación nativa por parte do ente sionista de Israel.
Imaxinen perder o seu fogar, a súa nación e a súa vida. Imaxinen nacer nunha terra ocupada e ser a presa diaria dun soldado sionista. Imaxinen a forza de vontade e a rebeldía dun pobo que decide resistir ano tras ano ante un exército disposto a conquistar a terra que durante incontables xeracións lles pertence. Imaxinen antepoñer a dignidade da resistencia á dor e a morte diaria, negándose a vivir de xeonllos ou abandonar os seus fogares. Imaxinen o valor dunha causa xusta silenciada polo murmurio da indiferenza. Tan só entón, comezarán a poder comprender minimamente a causa Palestina.
Non nos enganemos. Desde a decisión tomada unilateralmente pola comunidade xudía en maio de 1948, declarando a creación do estado de Israel, a única alternativa posible para o sionismo en Palestina debuxábase na guerra total, o desprazamento forzoso e o xenocidio da poboación árabe e musulmá, que estivera ligada a esa terra dunha forma venturosa polo menos desde mediados do Século VII.
A cómplice ambigüidade británica, potencia colonizadora tras o Tratado de Sykes-Picot, permitira a creación de pequenos grupos de colonos sionistas, organizados en firmes estruturas paramilitares encargadas de impoñer os seus termos baixo a ameaza do terrorismo. Unha estratexia de violencia política exercida non só contra a poboación palestina, senón tamén contra os propios intereses do mandato británico. Apoiados polos Estados Unidos e ante a complicidade dunha Europa desexosa de perder de vista ao maior número posible de xudeus, logrando con isto librarse dalgún modo das pantasmas e responsabilidades xurdidos da IIGM, a futura Israel naceu como unha nova empresa colonialista. Unha aventura cimentada no ruído dos fusís, o supremacismo racial e unha especie de guerra santa, que non era máis que a oportuna máscara que permitiría ocultar os intereses imperialistas na rexión baixo unha narrativa fundamentalista e a ameaza do terrorismo.
Durante a iniciática guerra de 1948, tería lugar o que a poboación palestina denomina como a Nakba, a catástrofe. O exército sionista emprendeu abertamente unha decidida acción colonizadora destinada a lograr a expulsión de máis da metade da poboación árabe e a destrución de gran parte das súas aldeas e cidades. Durante as operacións militares, preto de 750.000 palestinos veríanse forzados a abandonar os seus fogares ante a ameaza e a intimidación das tropas sionistas. En apenas uns meses, destruiríanse máis de 500 aldeas e no principais asentamento barrios urbanos enteiros serían baleirados ante a ameaza dos cercos militares destinados a perseguir e executar calquera indicio de resistencia entre a poboación local. Mediante a tortura, a violación, a internación en campos de concentración ou directamente o asasinato sumario, o exército sionista derrotaría a unha resistencia árabe apenas preparada para o combate e lograría deste xeito o obxectivo de expulsar á poboación palestina, creando un espazo vital para os seus propios plans de ocupación do territorio.
Tras o coñecido como conflito árabe-israelí, a estratexia de expansión sionista, baseada no paulatino desprazamento da poboación local e a limpeza étnica contra calquera foco de resistencia, seguiría o seu curso ocultando baixo cínicas ofertas de paz ou infrutuosas negociacións, o proxecto de colonización estruturado polos sionistas europeos para a construción dun «Estado-nación» profundamente fundamentalista sobre territorio palestino. En nome do sufrimento da poboación xudía a mans do réxime nazi, o sionismo pretendía apropiarse deste xeito dun sentimento relixioso compartido, co único obxectivo de establecer un proxecto colonialista baseado no exterminio da totalidade poboación indíxena, que previamente xa fora deshumanizada mediante a propaganda sionista, coa intención de facilitar na medida do posible a empresa xenocida indispensable para a consecución do estado de Israel.
Tras os eventos que teñen lugar en 1948, o ente sionista asimila dunha forma particularmente fundamentalista a mensaxe de que, a pesar de as tímidas protestas da comunidade internacional e á leve resistencia armada dos gobernos árabes, a vitoria no campo de batalla concedeulle unha lexitimidade incontestable para transmutar a esvástica na estrela de David, impurificando deste xeito un símbolo común dos xudeus co único obxectivo de levar a cabo sobre territorio palestino a mesma estratexia de ameaza, desprazamento e aberto xenocidio que pouco antes Adolf Hitler e o nazismo estableceran en Europa, a imaxe e semellanza das tradicionais tácticas do colonialismo europeo sobre as poboacións do Sur global.
A limpeza étnica israelí sobre a poboación palestina adoptaría ao longo do tempo formas e estratexias moi diferentes, pero a idea do desprazamento e a desaparición da poboación nativa estaría firmemente marcada ao longo dos anos na propia necesidade de supervivencia do estado de Israel. A segregación, a destrución sistemática do tecido produtivo local e a creación de guetos árabes desconectados entre si por asentamentos militarizados sionistas, estruturará os restos da Palestina «non ocupada», como un sistema de tutelaxe baseado en certa medida no apartheid surafricano. Hoxe a poboación palestina afronta o seu futuro entre a desesperanza da indiferenza de gran parte dos gobernos do mundo e a convicción de que a vitoria reside na firme determinación dun pobo que decide resistir ante a barbarie.
Yenin
O recente asasinato de nove palestinos en Yenin, ao norte da Cisxordania ocupada, eleva a máis de trinta os falecidos a mans do exército sionista neste 2023, un macabro balance de máis dun cidadán palestino asasinado ao día durante o mes de xaneiro. Entre estes asasinados a sangue frío, podemos atopar o nome de numerosos anciáns e tamén nenos.
A incursión a gran escala contra este campo de refuxiados, comezaba de madrugada mediante o uso de decenas de vehículos blindados e francotiradores incrustados nas Forzas de Defensa Israelís. Coa perenne escusa de neutralizar a ameaza terrorista palestina, a operación militar sionista claramente pretendía avivar as chamas do enfrontamento co obxectivo de lograr provocar unha resposta palestina á inusitada violencia sionista, que puidese permitir a Tel Aviv lanzar unha segunda fase ofensiva de maior dureza, coa intención de disuadir a parte da poboación local que aínda resiste, negándose a abandonar os seus fogares.
Para que a poboación palestina abandone o territorio que aínda a día de hoxe o «estado de Israel» ansia de forma infrutuosa, o sionismo precisa forzar unha resposta armada por parte da poboación palestina. Só mediante a alusión á lexítima defensa fronte á resistencia palestina, Israel pode manter fronte á o exterior unha débil mascarada de uso lexítimo da forza. E é aquí onde a complicidade occidental e a indiferenza de parte da comunidade internacional, xoga un papel certamente mesquiño.
A resposta violenta por parte de desesperados novos palestinos fronte á barbarie sionista, non se enmarca de modo algún baixo a definición de terrorismo. A imaxe e semellanza da resistencia alxerina fronte ao ocupante francés ou a determinación vietnamita fronte ao agresor estadounidense, as accións violentas do pobo palestino, como resposta ás incursións sionistas nas súas poboacións, non poden ser catalogadas doutro xeito que non sexa como un acto de digna e xustificada resistencia fronte ó seu colonizador. A loita do pobo palestino contra a ocupación e o desprazamento forzado da súa poboación, responde a un eixo de resistencia moralmente similar ao que os propios xudeus europeos exerceron no seu momento fronte á barbarie nazi. Identificando deste xeito de forma evidente ao sionismo como o único agresor.
Habemos de lembrar, chegados a este punto, que foi a propia entidade sionista a que historicamente situou á súa propia poboación civil como parte integrante do seu proxecto colonial e a empresa xenocida emparellada ao mesmo. A proliferación de asentamentos militarizados, o uso dos colonos sionistas como punta de lanza destinada a intimidar á poboación árabe co único obxectivo de que abandonen os seus fogares mediante a violencia armada ou a sabotaxe dos seus sectores produtivos e a impunidade das atrocidades cometidas durante os repetidos pogromos contra a poboación palestina, que mesmo chegan a cobrarse a vida de criaturas como Ali Dawabsha, de 18 meses de vida, fan que desde un compromiso antiimperialista e a procura da resolución definitiva deste conflito, non podamos senón contemplar e analizar os actos da resistencia palestina do mesmo xeito que o fariamos coas accións do Exército de Liberación Nacional (ELN) durante a Guerra de Independencia de Alxeria ou os operativos do vietcong durante a Guerra pola liberación de Vietnam.
Non existe espazo para a comprensión entre colonizador e colonizado, nin tregua ou pacto posible para aqueles que historicamente comprobaron como as ambicións territoriais sionistas unicamente poden concretarse de forma definitiva mediante o paulatino establecemento dun estado xudeu sobre territorio palestino. O desprazamento forzado da poboación árabe e o recurso da limpeza étnica ante calquera indicio de resistencia, demostra que, lonxe da narrativa da negociación ou a procura dunha solución pacífica mostrada cínicamente por Israel ante o mundo, nunca existiu posibilidade algunha de convivencia baixo a solución dos dous estados. Este espellismo, nunca foi outra cousa que un engano elaborado e implementado para evitar a presión internacional, mentres as tropas sionistas e a proxección dos asentamentos ilegais, impoñían a cruenta realidade dun xenocidio por etapas sobre o pobo palestino.
Tan só a absoluta erradicación do proxecto colonialista sionista no territorio palestino e a reparación do dano causado pola poboación israelí contra a poboación árabe, pode abrir a porta a unha solución pacífica baixo a bandeira dun estado palestino que abarque a totalidade do seu territorio histórico. Mentres tanto, esixir o fin da resistencia ou o cesamento do uso da violencia como lexítima defensa contra ó seu colonizador por parte do pobo palestino, non é outra cousa que poñerse ao lado do agresor fronte ao agredido. Só o apoio frontal e decidido á causa palestina, pode evitar a consecución dun xenocidio por parte do ente sionista.
«A nosa misión histórica, para nós que tomamos a decisión de romper as rendas do colonialismo, é ordenar todas as rebeldías, todos os actos desesperados, todas as tentativas abortadas ou afogadas en sangue.»
«Liberación nacional, renacemento nacional, restitución da nación ao pobo, Commonwealth, calquera que sexan as rúbricas utilizadas ou as novas fórmulas introducidas, a descolonización é sempre un fenómeno violento.»
Frantz Fanon «Os condenados da terra»