“Non é o mesmo falar de revolución democrática que de democracia revolucionaria. O primeiro concepto ten un freo conservador; o segundo é liberador”
Hugo Chávez
“O Estado é apenas unha trincheira avanzada tras a que se asenta a robusta cadea de fortalezas e fortíns da sociedade civil”
Antonio Gramsci
Con preto do 40% da poboación italiana renunciando ao seu dereito para participar nos pasados comicios, expresando claramente deste xeito o seu hartazgo e perda absoluta de fé na mal chamada democracia burguesa, a coalición Irmáns de Italia, encabezada por a fascista Giorgia Meloni, logrou situarse no medio desta farsa como a primeira opción entre os perdedores con máis dun 26% dos votos. E como neste repetitivo sainete tráxico da disputa electoralista, realmente nunca se tratou de avaliar progresos concretos para a poboación, nin de redistribuír o poder ou avanzar nun proceso de transformación social profundo, parece que o futuro da velha Roma volverá estar de novo en certa medida gobernado pola ultradereita. Esta apreciación dependerá obviamente do grao de soberanía real que consideremos aínda detentan os estados membros da Unión Europea.
O cínico e fraudulento descontento rebelde encabezado por Irmáns de Italia, Liga e Forza Italia, logrou imponherse nun panorama no que a pobreza no País Alpino chegou xa ao nivel máis alto dos últimos 15 anos. Con preto de 1 milhón de novos pobres arroxados ás rúas durante o último ano e un notable empeoramento da situación económica, que ameaza con transformar a Italia nunha bomba de reloxería, as ininterrompidas crises políticas, a desconfianza natural de gran parte dos italianos na suposta representatividade do estado e a firme e insolidaria batuta do novo Reich alemán imposto na Unión Europea, achegaron todos os ingredientes necesarios para que de novo, no medio dun enrarecido clima social, económico e político, o fascismo poida marchar sobre Roma, apoiándose na incapacidade dos velhos partidos e a usurpación maniquea dunha parte das reivindicacións tradicionais da esquerda, dotadas dun pardo e exaltado nacionalismo con claras tinguiduras xenófobas e profundamente reaccionaria fronte as minorías sociais.
Non se sorprendan pois, cando nun estado herdado directamente do franquismo, sen ruptura institucional algunha co mesmo, nin un proceso de memoria ou depuración de responsabilidades polos crimes cometidos antes e despois da chegada da suposta democracia, remate rexurdindo o fascismo como unha ameaza que nunca desapareceu
O afundimento económico sostido na zona euro e a incapacidade do estado italiano para dar resposta a un crecente clima de frustración, descontento e crecente conflitividade social, deu pé á aparición dos primeiros ecos populistas e ao crecemento do renacer fascista, acazapado nun clima de desideoloxización da política e actuación meramente performativa baseada na provocación canalhesca e o rexeitamento á teoría da loita de clases ou calquera outro encadre coherente coa praxe propia do marxismo. No melhor dos casos, a nova política italiana / europea, navegaba nestes tempos convulsos na ignorancia absoluta desta actividade humana fundamental para a revolución proletaria. No peor deles, comezaba un progresivo e imparábel trabalho de usurpación e manexo interesado da argumentación e os resortes propios da esquerda proletaria por parte do fascismo, coa firme intención de lograr perfeccionar e adecuar a estes novos tempos a velha estratexia do gatopardismo que lhes permitise o asalto ao poder ante o beneplácito do conxunto das burguesías europeas.
E é que non nos enganemos, para unha UE máis preocupada polas posibeis repercusións para a xeopolítica europea, as crecentes ameazas para o euro ou a inestabilidade económica froito de calquera signo de dúbida ou debilidade entre os seus países membros, o goberno de Giorgia Meloni será tan respectábel e respectado como submiso se mostre aos designios de Washington, Bruxelas e Berlín. Exactamente por esa orde. Pouco importa o seu pasado como aberta admiradora do legado de Benito Mussolini, as súas ameazas ao colectivos LGTB, os migrantes ou as minorías raciais. Nin tan sequera se trata de establecer un cordón sanitario ante o avance do fascismo en Europa ou o respecto aos Dereitos Humanos. Se Italia segue participando do esforzo bélico en apoio de Ucraína, se o cuestionamiento da participación no proxecto liberal europeo queda en mera bravuconería electoralista e os orzamentos e políticas estatais circunscríbense aos designios dos plans establecidos por Washington para o devir europeo, baixo a sempre presente ameaza da supresión de calquera axuda emanada de Bruxelas, incluso a bandeira italiana podería recuperar o fasces, sen que por iso ninguén se alarmase no selecto club das “democracias occidentais”.
O medo ao cuestionamiento do sistema capitalista, a estruturación dun bloque progresista como fronte unida de socialdemócratas e socioliberais europeos como freo ao posíbel avance do socialismo no velho continente e a permanencia de todos os prexuízos imperialistas e anticomunistas propios da suposta intelectualidade a este lado do telón de aceiro, suponhen sen ningunha dúbida a rendición da esquerda ante calquera arremetida do fascismo
No seu momento, Mario Draghi aseguraba que os banqueiros tenhen corazón. A falta de comprobación fidedigna, tenhamos claro que o que sempre tiveron é patrón. E é aí onde residiu a verdadeira capacidade de decisión da Unión Europea, moi afastada do sentir da poboación. O renacer do fascismo en Europa, non é un accidente, nin un remate de desgraciadas causalidades froito meramente de malas estratexias electorais. O avance imparábel e ameazante da ultradereita no velho continente, baséase de novo nas condicións materiais e estruturais nas que nosas propias burguesías quixeron desenvolver as súas nefastas estratexias políticas destinadas a garantir un lucro que hoxe lhes é negado polo peso da historia e o espertar dos pobos oprimidos polo colonialismo europeo. Resulta vital comprender o sentido das forzas en pugna que hoxe se enfrontan sobre o taboleiro global, do mesmo xeito que resulta urxente reverter a nula capacidade dialéctica dunha esquerda europea ensimesmada e acazapada en compartimentos estanco totalmente alheos á realidade social de amplas masas de poboación e o seu rexeitamento absoluto do socialismo como proxecto vivo e efectivo de transformación social, capaz de achegar á clase trabalhadora un marco autoconsciente e as ferramentas precisas para reverter o profundo alheamento á que hoxe se ve sometida oproletariado europeo.
Precisamos afastarnos deses marcos de simple representatividade insertas no sistema capitalista que no estado espanhol levaron a formacións como Unidas Podemos ao baleirado orgánico de numerosos movementos sociais e a desactivación da rebeldía e a revolución social, en aras da promesa dun protagonismo como parte dun proxecto de transformación social que quedou plenamente diluído coa mera representación dos seus dirixentes nas estruturas das institucionalidad do estado. A mercantilización do descontento, o clientelismo e o caminho sen saída da pugna electoral como única ferramenta de transformación social, supuxeron unha aposta inequívoca pola frustración, o descontento e a rabia entre a clase trabalhadora do estado espanhol e europea. O medo ao cuestionamiento do sistema capitalista, a estruturación dun bloque progresista como fronte unida de socialdemócratas e socioliberais europeos como freo ao posíbel avance do socialismo no velho continente e a permanencia de todos os prexuízos imperialistas e anticomunistas propios da suposta intelectualidade a este lado do telón de aceiro, suponhen sen ningunha dúbida a rendición da esquerda ante calquera arremetida do fascismo, por feble, inconsistente e maniquea que sexa esta.
Con preto do 40% da poboación italiana renunciando ao seu dereito para participar nos pasados comicios, expresando claramente deste xeito o seu hartazgo e perda absoluta de fé na mal chamada democracia burguesa, a coalición Irmáns de Italia, encabezada por a fascista Giorgia Meloni, logrou situarse no medio desta farsa como a primeira opción entre os perdedores
Hoxe as burguesías europeas son plenamente conscientes de que mediante o uso intensivo de feroces campanhas mediáticas, a paulatina caracterización do fascismo como unha simple corrente rebelde e irreverente dentro do marco democrático e a infantilización da esquerda a través de falsos profetas e inxentes cantidades de activistas, xornalistas e influencers de todo tipo cunha nula capacidade teórica para establecer un mínimo marco de análise concreta e coherente da situación á que nos enfrontamos, a capacidade para manter o status quo interno que lhes permita encarar os grandes desafíos globais aos que se enfrontan, vese polo menos momentaneamente garantido pola paralisis permanente da competencia de transformación social das masas proletarias europeas. E quen considere que isto pode ser revertido cun novo liderado político forte ou unha maior representatividade no seo do estado para as diferentes minorías sociais, é que directamente non comprendeu nada de todo este ciclo político. Precisamente neste punto enmárcase a realidade do estado espanhol, reflexado na súa máxima expresión no proxecto “Sumar” da man de Yolanda Díaz, amplamente apoiada por todo o peso da progresía lacaia do capitalismo e o imperialismo estadounidense.
Non se sorprendan pois, cando nun estado herdado directamente do franquismo, sen ruptura institucional algunha co mesmo, nin un proceso de memoria ou depuración de responsabilidades polos crimes cometidos antes e despois da chegada da suposta democracia, remate rexurdindo o fascismo como unha ameaza que nunca desapareceu, nin foi realmente derrotada. E tampouco esperen que a Unión Europea nos protexa desta próxima ameaza, é hora de comprender que máis Europa, nunca significou menos fascismo. E se o dubidan, sigan o rastro de sangue nas nosas fronteiras. Tamén aí atopará sen dúbida fácil acomodo Giorgia Meloni á hora de adscribirse ás políticas europeas.