«Un ejemplo del retroceso de las «izquierdas» en las sociedades del capitalismo imperialista, es la práctica desaparición en sus propuestas, reflexiones y debates de algo que fue esencial en las fuerzas revolucionarias hasta comienzos de la guerra de 1939-45, e incluso hasta bastante después en muchos casos: la ayuda práctica y armada a las luchas de los pueblos invadidos por potencias capitalistas, o arrasados por sublevaciones contrarrevolucionarias, militaristas y nazifascistas.«
“Esta mañana Israel volvió en contra de resoluciones de Naciones Unidas a bombardear Gaza y, bueno, 5 niños y 2 mujeres perecieron producto de una bomba que cayó; la irresponsabilidad sigue siendo la norma del Estado de Israel, desconociendo el mandato de Naciones Unidas. Para Israel no hay Naciones Unidas, no hay derecho internacional, nadie responde por esos muertos, ellos simplemente dicen que están haciendo uso de su legítima defensa y que están disparando su artillería sobre los sitios donde ellos creen que hay lanzadores de cohetes y no sé qué más”.
Hugo Chávez
O pasado sábado, 7 de outubro, mentres as forzas ocupantes sionistas celebraban o Shabat, sétimo día da semana, no que a poboación xudía debe absterse de calquera clase de traballo, a resistencia palestina lanzaba sorpresivamente a «Operación Tormenta de Al-Aqsa».
A través dunha dilatada acumulación de forzas e un meticuloso traballo de intelixencia militar, o lanzamento de foguetes desde varios puntos da Franxa de Gaza, dotaba de protección á incursión de diversos vehículos transportados e acompañaba o avance de forzas palestinas que lograban penetrar con eficacia no territorio ocupado polo ente sionista.
O impacto de máis de 2200 foguetes nos momentos iniciais da ofensiva, os enfrontamentos armados que lanzaron numerosas vítimas entre os elementos colonialistas do sionismo, a recuperación de territorio pertencente a de decenas de asentamentos ilegais israelís e a toma de diversas bases das FDI, ante a evidencia da impotencia e pusilanimidade das tropas ocupantes, impactaban de forma efectiva na conciencia occidental, lanzando ante a súa apracible existencia a dor, o peso do sangue e a sen razón da barbarie, tradicionalmente acoutada para outros pobos, considerados polo supremacismo occidental como máis sumisos, menos evolucionados ou mesmo infrahumanos.
Pouco ou nada permanece na memoria de gran parte da opinión publica dos nosos pobos acerca da execución a sangue frío do neno palestino Muhammad ao-Durraha, ignórase plenamente o recordo dos 750.000 refuxiados desprazados durante a Nakba de 1948, a inhumana realidade cotiá dos habitantes de Sheij Jarrah ou o salvaxismo envorcado sobre a poboación gazatí, condenada a vivir no maior campo de concentración do mundo, a mercé dos bombardeos, as redadas e as continuas incursións militares sionistas.
Incluso a memoria máis recente, a da violenta irrupción de máis de 800 colonos israelís na mesquita da Al-Aqsa no terceiro día da chamada Festa das Cabanas, apenas dous días antes de a Operación Tormenta de Al-Aqsa, parecese ser oportuna e conscientemente borrada da nosa memoria colectiva, coa firme intención de xustificar a pulsión racista da nosa indignación selectiva, mediante a desvergonzada condena ao pobo palestino cando decide responder o seu agresor mediante a resposta lexítima e necesaria da loita armada.
Do mesmo xeito que o traslado a chan europeo dos métodos de dominación, desposesión, racismo e discriminación das tropas coloniais alemás sobre as etnias herero e nama, provocou un sismo na conciencia europea que rematou derivando na creación artificial dun estado xudeu sobre os destinos da poboación árabe indíxena de Palestina, nun desesperado e nefasto intento por lavar as nosas conciencias mediante a supeditación da cuestión xudía aos delirios de conquista sionistas. Hoxe de novo e contrariamente ao que cabería esperarse, ou quizais non, a inconsciencia occidental parece tropezar ante a mesma pedra, replicando ao sangue israelí vertido durante a Operación Tormenta de Al-Aqsa, cun firme impulso ao proxecto colonial sionista, mediante a fiscalización da resistencia palestina e o seu cínico rexeitamento ao uso da violencia por parte dun pobo colonizado, sobre o que pesa unha firme ameaza de desprazamento territorial, desposesión e xenocidio.
Por todo iso, pretender centralizar o debate nas particularidades da organización palestina Hamás, aceptar as teorías do ataque de falsa bandeira nun intento de menosprezar a capacidade de resistencia do oprimido, enfrascarnos en diatribas acerca da sacralidad da vida daqueles que voluntariamente se converteron en parte activa da ocupación sionista de territorio palestino ou mesmo mostrar a nosa indignación polos capturados ou abatidos durante as aberrantes e insensatas celebracións que tiñan lugar ás portas dun dos maiores e máis crueis campos de concentración que coñeceu a historia recente da humanidade, non pode ter outro obxectivo que afianzar o marcos de pensamento social na ignorancia e o profundo derrotismo propios do xerme do eurocentrismo.
A poboación palestina chora nestes momentos polos seus mortos, acepta a dor e rabia pola innumerable perda de vidas froito da covarde resposta sionista ante a enconada resistencia herdada xeración tras xeración. Pero non por iso se ve empurrada aceptar con resignación a ocupación israelí, nin contempla a submisión como unha opción ante a barbarie dos seus inimigos. Palestina enfronta hoxe a crenza da superioridade racial ou cultural da potencia colonial sobre os pobos colonizados. Desposuída das súas terras, recursos e a súa forma de vida tradicional, encara de forma desigual a resistencia armada como unha lexítima manifestación da loita de liberación nacional en defensa dos dereitos, a terra e a dignidade do pobo palestino.