«Todo o que é revolucionario, o que ensina, o que trata de guiar, cheo de luz e de conciencia, de claridade e de beleza, aos homes e aos pobos a mellores destinos, cara a máis altos cumes do pensamento, da vida e da xustiza, atopa a reprobación máis encarnizada do imperialismo; atopa o valo, a condena, a persecución macartista.»
Fidel Castro
«O imperialismo xurdiu como desenvolvemento e continuación directa das propiedades fundamentais do capitalismo.»
Vladímir Lenin
Cando o 24 de febreiro de 2022 as tropas rusas cruzan as fronteiras de Ucraína, para levar a cabo o que o seu goberno consideraba unha Operación Especial destinada a evitar o asasinato sistemático da poboación rusa do Donbass e a proliferación armamentística do goberno ultradereitista xurdido en Kiev tras o Euromaidán, todas as alarmas activáronse de forma inmediata nos países que conforman a Organización do Tratado do Atlántico Norte.
Tras o absoluto desprezo ao Acordo de París, que por un momento parecía poñer fin á guerra fría e dotar a Europa dun marco de seguridade estable, as guerras de Iugoslavia, Iraq, Afganistán, Libia… As innumerables revolucións de cores destinadas a desestabilizar ou directamente substituír aos socios políticos predilectos de Moscova, o cerco ás súas fronteiras constantemente ameazadas pola incesante ampliación da OTAN cara ao Leste ou a retirada unilateral de Washington do Tratado sobre Mísiles Anti-Balísticos, o oso ruso parecía finalmente espertar dun prolongado letargo, froito da súa dramática transición ao capitalismo, no que estivera paralizado ás portas de verse obrigado a ceder plenamente calquera atisbo de soberanía a cambio da súa plena e desigual integración nas diferentes organizacións económicas internacionais controladas e dirixidas desde Washington. Tras a clara e contundente resposta armada en auxilio do seu socio sirio, Bashar al-Ásad, Moscova tomaba de novo a iniciativa militar contra o réxime hostil xurdido nas súas fronteiras tras unha serie de longas inxerencias occidentais.
Inmediatamente, ignorando calquera tipo de análise minimamente rigorosa ou medianamente consciente, gran parte da mal chamada esquerda europea lanzou ao debate a pétrea idea dunha guerra interimperialista, non só fagocitando no absurdo absoluto os máis básicos postulados marxistas, senón ademais, comprando acríticamente o marco de análise da verdadeira máquina bélica do imperialismo estadounidense, unicamente por non verse sinalados, censurados ou apartados dos círculos intelectuais e mediáticos propios das democracias burguesas, nas que todo un exército de arribistas, pseudointelectuais, entristas e ignorantes a soldo de todo tipo, viviron ata o de agora moi comodamente interpretando o papel de falsa pluralidade nun réxime que ante a primeira ameaza real, non dubidou en mostrar o seu claro carácter totalitario e violento.
O anuncio de Washington mostrando a súa intención de situar armamento nuclear en Polonia, a incorporación de novos países fronteirizos con Rusia á OTAN ou o despregamento dunha forza de choque en Taiwan, buscando unha clara provocación fronte a China, lanzan a inequívoca realidade dun imperialismo estadounidense decadente e agresivo, disposto a todo antes de ceder o dominio mundial a unha realidade máis plural e democrática
No nacente mundo multipolar, a perda da absoluta hexemonía estadounidense, o declive das taxas de ganancia das grandes potencias e a crise permanente dun sistema no que xorden novos actores con capacidade para influír no resultado das accións sobre o taboleiro global, desafiando con iso ao imperialismo estadounidense, atópanse claramente as profundas e verdadeiras razóns inseres neste novo conflito armado en chan Europeo. Os cimentos dun novo poder máis equilibrado reflectido nos BRICS, as posible independencias outorgada a Europa por proxectos como o Nord Stream II ou o novo Roteiro da Seda chinesa, ademais do xurdimento de crecentes e cada vez máis constantes resistencias militares aos plans de Washington, supoñen os auténticos detonantes polos que Estados Unidos, apoiado nunha Europa submisa e inconsciente, decidiu forzar dous intentos de golpe de estado en chan ucraíno, finalizando en último deles nun réxime abertamente banderovski, xurdido da veneración e asimilación das supremacistas ideas do líder nacionalista ucraíno e colaboracionista dos nazis, Stepán Bandera.
A proliferación de símbolos e manifestacións públicas ultradereitistas, a militarización da sociedade, a prohibición de partidos políticos e medios de comunicación, a persecución a líderes comunistas, simpatizantes ou falantes rusos, os castigos físicos exercidos en público ou a humillación e execución de persoas pertencentes a diferentes minorías ou sectores opositores, supuxo unha constante en Ucraína, amparada e fomentada por unha Unión Europea unicamente centrada en participar do esforzo económico esixido por Washington para preparar a Kiev para a guerra. No medio do silencio ou a complicidade de gran parte do espectro político europeo, incluídos aquí os sectores progresistas que hoxe parecen soliviantados pola escalada violenta, a poboación do Donbass sufriu nas súas propias carnes unha guerra destinada a eliminar calquera indicio de sentimento prorruso nun territorio que occidente decidira usar como ariete contra o goberno de Vladimir Putin.
Hoxe claman pola Paz aqueles que decidiron mirar para outro lado cando era o Donbass o que se desangraba froito da artillería e a aviación de Kiev, sustentada e engraxada co financiamento dos nosos gobernos, alármanse pola chegada da guerra a Europa quen nunca deron a oportunidade da Paz a Palestina, Iemen, Siria ou Líbano. Só o máis puro etnocentrismo e o sumo cinismo europeo, pode situar o inicio das hostilidades na resposta rusa fronte ao avance incontrolable da maquinaria bélica da OTAN. O anuncio de Washington mostrando a súa intención de situar armamento nuclear en Polonia, a incorporación de novos países fronteirizos con Rusia á OTAN ou o despregamento dunha forza de choque en Taiwan, buscando unha clara provocación fronte a China, lanzan a inequívoca realidade dun imperialismo estadounidense decadente e agresivo, disposto a todo antes de ceder o dominio mundial a unha realidade máis plural e democrática. Só un necio ou un insensato pode negarse a ver o que é xa unha realidade palpable.
Hoxe claman pola Paz aqueles que decidiron mirar para outro lado cando era o Donbass o que se desangraba froito da artillería e a aviación de Kiev, sustentada e engraxada co financiamento dos nosos gobernos, alármanse pola chegada da guerra a Europa quen nunca deron a oportunidade da Paz a Palestina, Iemen, Siria ou Líbano
E son precisamente os necios do falso progresismo europeo os que hoxe emponzoñan o debate acusando a Rusia de iniciar un conflito que o propio Moscova se empeñou en soterrar baixo os acordos de Minsk, desprezados e rexeitados polo peso das armas occidentais coas que Kiev continuou asasinando á poboación das Repúblicas Populares hoxe xa plenamente incorporadas á Federación Rusa. Os mesmos que axitan as acusacións de réxime censor contra o goberno de Putin, mentres censuran os medios de comunicación rusos nos seus propios países ou miran para outro lado mentres Julian Assange ou Pablo González se atopan encarcerados sen as máis mínimas garantías procesuais por exercer un xornalismo libre. Son os cínicos estómagos agradecidos da progresista Europa os que falan de democracia, mentres cimentan cleptocracias corruptas e totalmente alleas á vontade popular dun continente que decidiu absterse do absurdo sainete partidista burgués. Mentres tanto, os seus gobernos patrocinan e acirran golpes de estado en Venezuela, Bolivia ou Italia. Os mesmos que acusan de capitalista a un Putin que non é senón a reacción á axenda do capitalismo salvaxe instalado en Moscova tras a caída do muro, tal e como hoxe comezamos xa a recoller o pardo froito da semente cultivada durante a crise do 2008 e o secuestro da democracia a mans de tecnócratas e axustes económicos que non eran outra cousa que o rearmamento desapiadado da eterna guerra de clases na que o proletariado europeo atópase cautivo e desarmado ante o avance do capitalismo e os seus matóns fascistas.
Acusan a Moscova de desapiadado e cruel, mentres gardan silencio ante o bloqueo a Cuba, as sancións a Venezuela, Irán, Corea do Norte, Iemen e tantos outros pobos que pagan coa fame e a miseria o atrevemento de non renderse fronte o imperialismo. Silencian os efectos devastadores da doutrina de «Shock e pavor» sobre Iraq, a matanza de de My Lai, Haditha ou Sabra e Shatila e premian co Nobel da Paz a criminais de guerra como Barack Obama ou Aung San Suu Kyi, mentres tachan de ditadores e genocidas a todos aqueles líderes que quixeron conservar e garantir a plena soberanía dos seus pobos. Che Guevara, Thomas Sankara, Salvador Allende, Patrice Lumumba, sementes e esperanza dos seus pobos que hoxe volven ameazar ao imperialismo asasino asestando paso a paso cravos nun cadaleito que se afunde inexorablemente ante a resistencia palestina, afgá, vietnamita, iemení, vasca, venezolana ou cubana. Só un necio ou un insensato pode acusar de imperialista a un pobo que decidiu responder o avance da agresión estadounidense, un pobo que devolveu o golpe a un Imperio afeito a combater fronte inimigos indefensos. Quen aínda se mostren incapaces de situar esta guerra nun contexto amplo de contestación a un Imperialismo decadente, quen aínda equiparen a Moscova e Washington, só poden ser necios totalmente convencidos e profundamente alienados ou directamente insensatos cómplices coa maquinaria do imperialismo estadounidense. Sexa como sexa, elementos perigosos e refugables á hora de avanzar na senda da liberación dos pobos.