«O conglomerado de negocios ó redor desa identidade gai manufacturada dexenerou nunha verdadeira industria. Podería parecer que aquel milagre de gaimpresarios cubrindo con prodixiosa sinerxia cada “necesidade creada” para os burgaises xurdira de forma espontánea, visceral e incontrolada, pero nada estaba máis lonxe da realidade. Desde a consagración de Shangay Tea Dance como modelo protogai, toda unha escura elite de gaimpresarios, políticos e supostos activistas iniciara un endiablado armazón de pactos e alianzas co fin de blindar o poder. Ó modo dun verdadeiro microestado, repartíronse cada aspecto do fenómeno gai, inventando unha sorte de “ministerios” que controlaban milimétricamente cada movemento que tivese lugar dentro dos seus respectivos ámbitos. Este quedou coa “noite gai” (Pedro Serrano), aquel cos “medios de comunicación gais” (Alfonso Llorpart), outro coa “política gai” (Pedro Zerolo), o de máis alá coa “hostalería gai” (Kike Sarasola)…Na actualidade seguen controlando con férrea disciplina os seus correspondentes “ministerios”.
O proceso foi extremadamente áxil pero tamén enrevesadamente complexo, aínda que se podería resumir en tres pasos ou etapas: a) pactos e alianzas, b) monopolio e pensamento único, e c) boicot e represión das disidencias.»
Shangay Lily
“Se unha bala entra no meu cerebro, isto pode romper as portas da represión tras a cal se esconden os homosexuais no país”
Harvey Bernard Milk
“O que doe non é ser homosexual, senón que o boten en cara coma se fose unha peste.”
Chavela Vargas
Non é casualidade que una das frases que antecede a este artigo sexa a do político estadounidense Harvey Bernard Milk. Non vos preocupedes, non veño amargarlle a festa a ninguén, non penso poñerme demasiado melodramático lembrando a todos aqueles que deron –e por desgraza en moitos países aínda dan– a vida polo simple feito de amar ou vivir a súa sexualidade de forma diferente á establecida por algunha estúpida tradición, algún deus curiosamente sempre masculino ou simplesmente polo exceso de testosterona do réxime político de quenda. Pero si quero falar hoxe desoutro orgullo, o que sentía representado con tipos como Harvey Milk ou se identificaba en actos como o da LGSM e a súa loita de xeito conxunto cos mineiros británicos. Un orgullo construtivo, cultural, mesmo lúdico, pero sempre, sen excepción algunha, combativo. Un acto no que os participantes eran plenamente conscientes de que cada un deles, cada compañeiro e compañeira, xogábanse o pelo por situarse en primeira liña, por tentar visibilizarse nun mundo que se negaba a acollelos.
Non hai tanto tempo diso, non transcorreu tanto tempo desde que Lorca e tantos outros ilustres e descoñecidos membros do colectibo LGTB foron asasinados por maricóns, nin resulta tampouco necesario botar demasiado a vista atrás para lembrar a época na que esa mesma institución eclesiástica que agora apenas os soporta, asasinábaos na fogueira por consideralos pouco menos que unha aberración demoníaca. Non cicatrizaron aínda hoxe as listas de homosexuais do franquismo, a represión, a tortura ou a humillación. E menos tempo aínda nos separa da homosexualidade recluída na farándula, as terapias de reconversión aceptadas como posíbel evidencia científica, as malleiras a maricóns por «afeccións de fútbol radicais«, a inexistencia de homosexuais nos estadios –dentro e fóra do céspede-, nos parlamentos, as universidades, as empresas… As humillacións nos institutos, a negación, os armarios…. A exclusión á hora de formar unha familia… Non pasou demasiado tempo desde que todo isto que chamamos sociedade, comezou a ser soportábel para moitos. Non pasou tempo algún desde que o mundo comezou a comprender que perseguir a calquera pola súa forma de amar é demencial.
Non se fíen daquelas formacións que din como temos que amar ou que pacten con aquelas que o fan, non se atrevan a confiar o seu voto a aqueles que son capaces de mercadear con algo tan serio como é a capacidade de amar en total liberdade
Todas sabemos o que sucedeu o 28 de xuño de 1969, ninguén aquí esqueceu que aquel día a rabia e a impotencia contra as continuas redadas que en Nova York tiñan lugar contra bares como o Stonewall, provocou que o incipiente colectivo LGTB decidise saír á rúa para visibilizarse, para facerlle comprender dunha vez por todas ao conxunto da sociedade, pero especialmente ás institucións, que a persecución á que se vían sometidas carecía de calquera fundamentación lóxica, non existía algo así como unha razón fundamental ou unha escusa divina para continuar con aquela tolemia sen polo menos asumir a barbarie da mesma.
Razóns divinas ou razóns fundamentais que durante o franquismo tamén se buscaron no estado español e ás que quizais moitos nunca chegaron a renunciar. Sodomitas para a igrexa e no mellor dos caos vagos, maleantes ou perturbados para o estado. A homosexualidade no estado español tamén se cobrou o seu sangue, os seus queixumes, os seus choros, os seus silencios…
Non deberiamos esquecer arcaicas declaracións asegurando que as leis LGTB «conculcan dereitos fundamentais das persoas«, as multitudinarias manifestacións comandadas por Bispos e altos cargos do PP contra «as vodas gais«, os intentos por deshomosexualizar a moitos pobres pecadores con ridículas, pero aterrecedoras, terapias ou o abrazo desenfadado co fascismo, para aínda hoxe continuar xustificando dalgunha forma que todos somos iguais, pero non do todo… Un xeito apenas soterrado de ameaza destinada a deixar claro que tampouco debemos tensar demasiado esa corda en pleno 2022.
Mentres a derechita e a derechona –xunta ou como actualmente por separado– tenta sufocar os seus propios traumas coa súa sexualidade e a dos demais, no estado español prodúcense numerosos ataques homófobos. Certamente as arrepiantes cifras de máis de 90 mortos desde 1990 e 4000 agresións ó ano nos sitúan moi lonxe de países como Namibia, a India, Angola, Arabia Saudita, Marrocos, Camerún, Mauritania, Sudán do Norte ou Afganistán, pero igualmente lonxe dun país plenamente democrático, un país no que algo tan simple como é amar en liberdade, sexa posíbel para todos os seus habitantes.
Teñamos tamén presente que esta é unha desas batallas que aínda non rematamos de gañar, un movemento que non debe perder as súas connotacións combativas, a súa capacidade de progreso social, a súa rebeldía
Non confíen naquelas formacións que din como debemos amar ou que pacten con aquelas que o fan, non se atrevan a confiar o seu voto a aqueles que son capaces de mercadear con algo tan serio como é a capacidade de amar en total liberdade. Nun momento no que os muros sociais que nos suxeitaban parecen racharse e a identidade colectiva e os valores democráticos parecen caer case ó unísono, teñan vostedes o bo criterio de non deixarse persuadir nunca por aqueles que valéndose do odio e a confrontación, buscan en vostedes que acepten un acordo polo que teñan que renunciar, aínda que sexa por un mísero intre, á capacidade de amar e respectar a quenes logran amar e ser amados. Non o fagan por moi suculentas ou vantaxosas que parezan as súas promesas. Quen neses pactos do odio se ven envoltos, non poden senón facelo ocultándose en palabras baleiras.
Confiarían vostedes nun ser desalmado? Seica depositarían o seu futuro en mans dun individuo que cuestionase a súa forma de amar? Faríano vostedes?
Non o creo, por iso non podo crer nin respectar un orgullo que enxalza e glorifica un capitalismo rosa, un orgullo que pretende esquecer todos os séculos de loita e sacrificio, todas as asasinadas, a dor, o silencio… Un orgullo que cuxo resumo son días de festa, inofensivas performances, carrozas capitaneadas por personaxes máis ou menos significativos para o movemento e millóns de euros depositados nos diferentes negocios da cidade, con indiferenza da súa identidade ou a súa relación coa loita LGTB e social en xeral. Eu non respecto ese orgullo, pero non o fago porque respecto profundamente o orgullo que a día de hoxe resiste e representa as celebracións no estado español. O orgullo capitaneado polos que resistiron ao franquismo e romperon os primeiros silencios, polas vellas glorias do colectivo, pero tamén polos que nunca utilizaron o armario con outro labor que non fose o de gardar algún libro de referencia, os condóns, a guitarra ou calquera outra merda desas que todos depositamos nun lugar que non está destinado para gardar o noso amor ou os nosos sentimentos.
Por todo isto eu non estou, nin poderei estar nunca, cos que se poñen de parte de Vox e os seus ataques ó colectivo LGTB, non estou co seu desprezo, co seu odio, coa súa ameaza… Non estou con todo isto, nin tampouco cos Feijóo ou Rouco Varela, con aqueles que non teñen o valor suficiente para dicirnos abertamente e en público que non todos somos iguais, pero que non dubidarían nin un instante en ceder os nosos dereitos ante aqueles que atacan a diversas minorías con ese preciso argumento. Fronte a quen son capaces de soltar perlas do tipo: «O matrimonio é a unión entre un home e unha muller«, «Si o meu fillo dixe que é gai trataría de axudarlle«, «Por que os gais celebran San Valentín si o seu é vicio» ou «As lesbianas son lesbianas porque desprezan ó home«, a única resposta ética e democrática é a repulsa e a condena. O que nunca resulta admisíbel é a complicidade ou directamente a asunción dos seus postulados mediante pacto político algún.
O orgullo é un acto festivo, sen dúbida, tras tantas bágoas derramadas e tantos silencios forzados, todos e todas nos gañamos a posibilidade de celebrar o orgullo como mellor se pode facer, con amor á vida, á nosa vida, tal e como a decidimos vivir con independencia de todo aquilo que vaia máis aló do respecto por un mesmo e polos seus compañeiros de viaxe. Pero teñamos tamén presente que esta é unha desas batallas que aínda non se remataron de gañar, un movemento que non debe perder as súas connotacións combativas, a súa capacidade de progreso social, a súa rebeldía. Dito todo isto que un quería compartir con vostedes, queridas lectoras, tan só queda desexarlles un feliz e combativo orgullo. Saiban vostedes quen son e deféndano e gocen por riba de todo.